شناسه IP و پینگ چیست؟

شناسه ای پی اختصاصی برای تعیین هویت دستگاه

 

نشانی پروتکل اینترنت (Internet Protocol Address) یا به اختصار نشانی آی‌ پی (IP Address) نشانی عددی‌ست که به هر یک از دستگاه‌ها و رایانه‌های متصل به شبکه رایانه‌ای که بر مبنای نمایه TCP/IP (از جمله اینترنت) کار می‌کند، اختصاص داده می‌شوند. پیام‌هایی که دیگر رایانه‌ها برای این رایانه می‌فرستند با این نشانه عددی همراه است و روترهای شبکه آن را مانند «نشانی گیرنده» در نامه‌های پستی تعبیر می‌کنند، تا بالاخره پیام به رابط شبکه رایانه مورد نظر برسد.

 

انواع آی‌ پی

شناسه IP به دو صورت وجود دارد : آی‌ پی نسخه 4 (IPv4) و آی‌ پی نسخه 6 (IPv4) که هر یک نشانی IP را به روش متفاوت از هم ارائه می‌دهند.

نشانی آی‌ پی نسخه 4 (Internet Protocol version 4)

نشانی پروتکل اینترنت نسخه 4

نشانی آی‌ پی نسخه چهارم یک عدد 32 بیتی است که برای سادگی آن را به شکل چهار بخش عددی در مبنای ده می‌نویسند که با نقطه (dot) از هم جدا می‌شوند (مانند 199.211.45.5). این روش نشانه‌دهی را ده‌ دهی نقطه‌دار می‌نامند هر یک از چهار بخش را یک هشتایی (Octet) می‌گویند زیرا طول آن 8 بیت (یا 1 بایت) است و می‌تواند عددی از 0 تا 255 باشد. پس 2 به توان 32 آدرس مختلف داریم.

اصولاً هر نشانی آی‌ پی 32 بیتی به دو بخش تقسیم می‌شود: یک پیشوند و یک پسوند. این دو سطح به منظور ایجاد یک روش مسیریابی کارآمد طراحی شده‌است. پیشوند آدرس، شبکه‌ای را که رایانه به آن متصل است مشخص می‌کند (Network) در حالیکه پسوند یک رایانه یکتا را روی شبکه مشخص می‌کند (Host). یعنی به هر شبکه در اینترنت یک مقدار یگانه که تحت عنوان شماره شبکه شناخته شده است، اختصاص دارد. شماره شبکه به عنوان یک پیشوند در نشانه IP هر رایانه‌ای که به شبکه وصل است ظاهر می‌شود. بعلاوه به هر رایانه روی یک شبکه، یک پسوند نشانی یکتا تخصیص یافته‌است.

 

هر نشانی کامل، شامل یک پیشوند و یک پسوند است و بطوری تخصیص داده می‌شوند که یکتا باشند، بنابراین ویژگی اول تضمین می‌گردد. اگر دو رایانه به دو شبکه مختلف وصل شده باشند، نشانی‌هایشان پیشوندهای متفاوت خواهند داشت. اما اگر دو رایانه به یک شبکه وصل باشند، نشانی‌هایشان دارای پسوندهای متفاوت خواهد بود.

 

کلاس‌های مختلف آی‌ پی نسخه 4

سه کلاس پایه‌ای مختلف نشانی‌دهی آی‌ پی، برای شبکه‌های بزرگ، متوسط و کوچک وجود دارد. کلاس A برای شبکه‌های بزرگ، کلاس B برای شبکه‌های متوسط و کلاس C برای شبکه‌های کوچک است. علاوه بر این سه کلاس، کلاس D برای پخش چندگانه، ارسال اطلاعات به گروهی از رایانه‌ها، و کلاس E برای کارهای جستجو وجود دارند. برای شرکت در پخش چندگانهٔ آی‌ پی، مجموعه‌ای از رایانه‌های میزبان باید بر سر استفاده از آدرس پخش چندگانه، به‌طور مشترک توافق داشته باشند. پس از تشکیل گروه پخش چندگانه یک کپی از هر بستهاطلاعاتی فرستاده شده به نشانی پخش چندگانه به هر رایانه میزبان در مجموعه تحویل می‌گیرد؛ بنابراین نخستین 4 بیت (از سمت چپ) آدرس IP کلاس آن را مشخص می‌کند. همچنین اگر نمایش نقطه‌دار را در نظر بگیریم از روی مقدار دهدهی بایت اول کلاس آن تشخیص داده می‌شود.

 

اصولاً در سامانه آی‌ پی‌دهی به مشترکان، آی‌ پی‌ها به صورت تعدادی که توانی از عدد 2 باشد (2، 4، 8، 16، 32، 64 و 128) دسته‌بندی می‌شوند. لازم است ذکر شود که در هر دسته آی‌ پی اختصاص داده شده به مشترک آی‌ پی‌های اول و آخر بر اساس استاندارد معمولاً غیرقابل استفاده است و از باقیمانده آی‌ پی‌ها می‌توان در شبکه محصور شده ‌استفاده کرد. به عنوان مثال در یک کلاس هشت‌تایی، حداکثر شش نشانی آی‌ پی قابل استفاده است.

 

آی‌ پی خصوصی یا اختصاصی

برای جلوگیری از هدردهی آی‌ پی در هر کلاس، یک محدوده آی‌ پی برای شبکه‌های خصوصی (مانند شبکه داخلی ادارات و شرکت‌ها) در نظر گرفته شده ‌است که عبارت است از:

 

برای اتصال یک شبکه خصوصی به اینترنت از پروتکل NAT استفاده می‌شود به این ترتیب که نشانی خصوصی به یک یا چند نشانی منحصربه‌فرد عمومی ترجمه می‌شود.

 

آی‌ پی ایستا و پویا

آی‌ پی پویا با هر بار وصل‌شدن به شبکه داخلی یا اینترنت تغییر می‌کند. اما آی‌ پی ایستا (Static) اینطور نیست. آی‌ پی پویا (Dynamic) در هر شبکه توسط کارساز پروتکل پیکربندی پویای میزبان (DHCP Server) به رایانه‌ها در شبکه اختصاص داده می‌شود. یعنی وقتی شما به اینترنت یا شبکه داخلی وصل می‌شوید، DHCP به شما یک نشانی آی‌ پی اختصاص می‌دهد.

DHCP Server می‌تواند یک سرویس در سیستم‌عامل‌های سرور باشد یا یک قطعه سخت‌افزاری مانند مسیریاب (Router) یا نقطه دسترسی (Access Point) در شبکه باشد.

برای دیدن نشانی آی‌ پی رایانه خود می‌توان از برنامه winipcfg.exe (در ویندوز 95 و 95 و ME) یا ipconfig.exe (در ویندوز 2000 و XP) کرد. در لینوکس یا یونیکس (یا سیستم‌های مبتنی بر آن‌ها) نیز می‌توان از دستور ipconfig استفاده کرد.

 

نشان آی پی نسخه 6 (Internet Protocol version 6)

نشانی پروتکل اینترنت نسخه 6

گسترش روز افزون اینترنت و نیاز به آدرس‌های بسیار بیشتر تیم Internet Engineering Task Force را برآن داشت تا به فکر تکنولوژی‌های جدیدی باشند تا امکان تعریف آدرس‌های آی پی بیشتری فراهم گردد. بهترین راه ساخت مجدد نشانی پروتکل اینترنت بود. در سال ۱۹۹۵ میلادی نسخه جدید نشانی پروتکل اینترنت با نام آی پی نسخه 6 معرفی گردید. اندازه آدرس از 32 بیت به 128 بیت افزایش یافت و امکان آدرس دهی تا 2 به توان 128 آدرس افزایش یافت. این کار تنها تعداد آدرس‌های اینترنتی را گسترش نداد، بلکه باعث خواهد شد جدول مسیریاب‌های اینترنتی (روترها) کوچکتر شود. کلیه سیستم‌عامل‌های جدید سرور و خانگی از جمله ویندوز ویستا به‌طور کامل پشیبانی می‌شود ولی متأسفانه هنوز توسط بسیاری از مسیریاب‌های شبکه‌های خانگی و تجهیزات شبکه عادی پشتیبانی نشده ‌است.

منبع : ویکی پدیا

 

پینگ چیست و چه کاربردی در شبکه دارد؟

پینگ (ping) یک ابزار شبکه‌ای است که برای آزمایش میزان دسترسی‌پذیری یک میزبان در شبکه پروتکل اینترنت به کار می‌رود و می‌تواند زمان رفت و برگشت برای بسته‌های فرستاده شده از میزبان تا یک رایانه مقصد را بر حسب میلی ثانیه محاسبه کند.

پینگ به وسیله فرستادن یک بسته درخواست انعکاس با پروتکل ICMP به هدف منتظر ماندن برای گرفتن پاسخ از نوع ICMP عمل می‌کند. در این فرآیند زمان رفت و برگشت محاسبه می‌شود و هر گونه از دست دادن بسته ثبت می‌شود. در آخر نتیجه چاپ شده از این فرایند، جمع‌بندی‌های آماری از پاسخ بسته‌های رسیده شامل بیشترین، کمترین، میانگین زمان رفت و برگشت بسته‌ها و گاهی انحراف معیار از این میانگین خواهد بود.

 

کاربرد ping بیشتر برای آزمایش وصل بودن یا نبودن کامپیوتر میزبان می‌باشد، اگر شبکه ارتباطی به درستی ایجاد شده باشد زمان تأخیر بین دو کامپیوتر به نمایش در خواهد آمد. ping گزینه‌های خط فرمانی مختلفی دارد که در هر سیستم عاملی متفاوت است که می‌تواند بنا به نیاز ما حالت‌های خاص عملیاتی را فعال کند. این گزینه‌ها می‌توانند سایز بستهآزمایشی را تغییر اندازه دهد، یا انجام ping به صورت تکراری برای دفعات محدود یا انجام دادن ping flood (نوعی از حملات DoS) هست.

منبع: ویکی پدیا

 

آموزش تصویری پینگ گرفتن از یک دستگاه

 

راهنمای تصویری نحوه پینگ گرفتن IP آدرس 192.168.1.224 :

ابتدا از استارت منو گزینه Run را انتخاب کنید. سپس در منوی ظاهر شده کلمه cmd را تایپ کنید.

در صفحه Dos دستور ping را به همراه IP آدرس مقصد مورد نظر که دستگاه یا دوربین در شبکه می باشد را تایپ و سپس Enter کنید.

پس از پینگ گرفتن یکسری آمار درباره شناسه IP مورد نظر نشان داده می شود:

1. اگر IP فعال و پاسخگو باشد:

Pinging 192.168.1.224 with 32 bytes of data:
Reply from 192.168.1.224: bytes=32 time<1ms TTL=64
Reply from 192.168.1.224: bytes=32 time<1ms TTL=64
Reply from 192.168.1.224: bytes=32 time<1ms TTL=64
Reply from 192.168.1.224: bytes=32 time<1ms TTL=64
Ping statistics for 192.168.1.224:
Packets: Sent = 4, Received = 4, Lost = 0 (0% loss),
Approximate round trip times in milli-seconds:
Minimum = 0ms, Maximum = 1ms, Average = 0ms

آمار پینگ برای 192.168.1.224:

بسته ها: ارسال شده = 4، دریافت شده = 4، گم شده = 0 (0٪ ضرر)،

زمان تقریبی رفت و برگشت در میلی ثانیه:

حداقل = 0ms، حداکثر = 1ms، میانگین = 0ms

 

این بدان معنی است که IP قابل دسترسی است و نتایج پینگ نشان می دهد:

زمان (Time): زمان رفت و برگشت بر حسب میلی ثانیه (کمترین زمان بهترین حالت است)

TTL (Time to Live): بسته به سیستم عامل متفاوت است (به عنوان مثال، 64 = لینوکس، 128 = ویندوز)

 

2. اگر IP غیرقابل دسترسی یا آفلاین باشد:

Request timed out.
Request timed out.
Request timed out.
Request timed out.
Ping statistics for 192.168.1.224:
Packets: Sent = 4, Received = 0, Lost = 4 (100% loss)

این بدان معنی است که IP پاسخ نمی دهد، احتمالاً بنا به دلایل زیر است:

• دستگاه خاموش یا قطع شده است
• هیچ IP اختصاص داده نشده است
• فایروال ICMP را مسدود می کند (پینگ)

 

3. اگر مسیری به IP وجود ندارد:

Reply from 192.168.1.X: Destination host unreachable.

این یعنی:

• رایانه شما نمی تواند ترافیک را به آن IP هدایت کند.
• در زیر شبکه شما نیست، یا Gateway/روتر نمی داند چگونه به آن دسترسی پیدا کند.

 

4. اگر IP رزرو شده یا نامعتبر است:

Ping request could not find host 192.168.1.224. Please check the name and try again.

معمولاً این اتفاق با نام های میزبان نادرست و نه IPها رخ می دهد اما برخی از پیکربندی های نادرست یا فرمت های آدرس نامعتبر می توانند باعث آن شوند.